Deel 3: Schipbreuk

Door R v/d Sterren

“Goed ik neem de opdracht aan. Maar u heeft het over perkamentrollen?”
“Ja dat is zo maar het zijn er drie; één stamboom en twee rollen die over het verleden gaan”.
“Zijn die twee rollen dan zo belangrijk?”
“Eigenlijk mag ik mij daar niet over uitlaten, maar het gaat hier om; een van de twee is een tekening van een toren waar onze documenten worden bewaard.”
“Maar de derde dan?”
“Nee daar laat ik mij niet over uit, want ieder die het weet is ten dode opgeschreven.”
“Maar om te trouwen hoeft u toch alleen de rol van de stamboom te hebben?”
“Ja om te trouwen wel, maar niet om te regeren, daar hebben wij die andere twee voor nodig.”
Terwijl zij aan het vertellen was voelde ik dat het schip in beweging kwam.
“Stop”, riep ik verschrikt uit, “mijn spullen liggen nog in de herberg.”
De kapitein en ik wilde snel naar het dek.
“Wacht”, riep de vrouw, “je spullen liggen al in je hut en je rekening van de herberg is ook betaald. Dus ga weer zitten en luister wat je precies moet doen. Je moet de drie rollen zoeken maar mag ze niet openen. Dan moet je ze bij mijn vader in het kasteel brengen.”
Door al het gepraat was het vrij laat geworden. Ik verontschuldigde mij en zei dat ik naar mijn hut wilde. De kaptein liet mij naar mijn hut brengen. In mijn hut gekomen vond ik inderdaad mijn spullen. Nadat ik ze had nagekeken ging ik naar bed. Ik lag nog wat na te denken over wat de prinses gezegd had en viel in slaap.
De volgende morgen ging ik vroeg aan dek. Daar heerste een drukte van belang, iedere matroos had zijn eigen taak. Zo ging het drie weken, ik verveelde me een beetje, ik had wel wat mee gewerkt maar de gedachte aan de drie rollen liet mij niet met rust, voora1 de twee waar de prinses geheimzinnig over deed. Het was weer laat geworden eer ik de kooi in dook. Wij waren 23 dagen onderweg toen er plotseling een storm opstak. Ik werd uit mijn kooi geslingerd en kwam niet zachtzinnig op de vloer terecht. Ik wilde opstaan maar dat ging niet zo eenvoudig, het schip slingerde van links naar rechts. Het lukte me op de been te komen, wankelend van de ene naar de andere kant kwam ik bij de deur. Omdat het schip zo bewoog had ik moeite de deur te openen. Na een tijd geworsteld te hebben met mezelf kwam ik aan dek en wat ik daar zag deed me het ergste vermoeden.
Het was een grote ravage, de grote mast was gebroken en lag schuin over het schip, er waren matrozen bezig om hem te kappen. Een schaduw kwam van boven op mij af, ik dook net opzij en met een enorme klap kwam er een stuk van de bazaanmast op het dek terecht. Ik was net bekomen van de schrik toen ik een vrouwenstem hoorde schreeuwen. Ik ging op het gegil af en vond al gauw de prinses die onder een zware tafel lag. Ik probeerde de grote tekentafel op te tillen maar dat lukte mij niet alleen. Ik zei tegen de prinses dat ik hulp moest gaan halen en ging op zoek. Het schip kraakte in al zijn voegen en het leek wel of de planken onder mijn voeten wegsloegen. Aan dek gekomen greep ik de eerste de beste matroos en vertelde waarvoor ik hem nodig had, snel ging hij met me mee. Met zijn tweeën lukte het ons de tafel een stukje op te lichten zodat de prinses er onder uit kon rollen. Snel gingen wij weer naar het dek om te kijken of wij nog iemand konden helpen. Op dat moment kwam er een huizenhoge golf op het schip af, het schip kraakte nog erbarmelijker dan voorheen, die mij tegen het dek aansloeg waardoor ik het bewustzijn verloor.
Toen ik bij kwam dobberde ik gelegen op een dekluik op een rustige zee. Ik keek om me heen, van het schip was niets te zien. Staande op het luik tuurde ik de zee af maar nog geen roeiboot zag ik. Wat nu ?
Maar wat zag ik daar? Heel in de verte zag ik een paar bergpieken opduiken. Althans dat dacht ik. Blij ging ik op mijn buik liggen en begon met mijn handen te peddelen. Ik probeerde in de richting van de bergpieken te gaan. Ik dacht dat ik het wel zou halen voordat het avond werd, maar dat viel tegen. Tegen de avond leken de bergen nog net zo ver weg.
Waren het eigenlijk wel bergen?

WORDT VERVOLGD…