Die ene keer dat je met de spelers midden in het avontuur zit en denkt “dit klopt niet”, en de Meester nog eens in zijn papieren kijkt en ziet wat hij vergeten is te vertellen. Heb jij, als Meester of Held, nog een mooie anekdote uit Avonturië? Vertel het ons. Hier mijn bijdrage.
»Door de toegangspoort der wereld« was het Avontuur dat de Meester had voorbereid, drie Helden gingen op pad. Het Avontuur heeft een prelude waar de Helden gevangen worden genomen, al hun spullen worden afgepakt en daarna worden ze “geofferd” aan de godheid Orkoes.
De helden worden voor het houten podium geleid
en er volgt een eigenaardige ceremonie. De monotone
gezangen van de monniken worden afgewisseld
door pathetische toespraken van hun leider.
Dan wordt een held opgepakt, geboeid op het podium
gesleurd, vervolgens losgemaakt en in de ver geopende
muil van de afgod geworpen, waarin een koud vuur lijkt te laaien.
De Helden worden in een schacht gegooid en beneden aangekomen moeten ze hun weg naar Avonturië vinden. De Helden gaan wapenloos verder, maar hun weg is bezaaid met vijanden: boomwurger, snaveltork, gangenknager, boomkameleon, plantenspin en een sadoer. Al snel raakt de LE dicht bij de 0, voorzichtig sluipen de drie Helden verder, proberen ze elk onraad te ontwijken maar ze zijn nog lang niet thuis. Is dit nou »het oog des Meesters«, een spel waar je gewoon dood gaat tijdens een willekeurig avontuur?
De moed is al lang in de schoenen van de Helden gezakt en ook de Meester ziet in dat het spel voortijdig aan een eind zal komen. Dit kan toch niet de bedoeling zijn? Ze bladert terug in het boek om te zien of ze iets vergeten is en kijkt dan schuldbewust op en leest voor:
Onder de niet te stuiten bijval van de aanwezigen,
worden de helden een voor een aan de alles
verslindende godheid Orkoes geofferd. De wapens
van de helden en alle voorwerpen (ook die
werden gevonden) die ze bij zich hebben
worden eveneens in de muil van de godheid gegooid
Geef een reactie