OdM1 = eenvoud

Wat ik zo fijn vind aan de allereerste versie van het Oog des Meesters is de eenvoud, in alle betekenissen van dat woord.

1. niet in­ge­wik­keld te zijn ­

Wanneer je iemand wilt introduceren in het spel, een vriend wil een keer meedoen, dan heb je het snel uitgelegd. En kan diegene een uurtje later al in een avontuur zitten. De gevechtsregels zijn rechttoe rechtaan en met maar 5 eigenschappen (moed, slimheid, charisma, behendigheid en lichaamskracht) is de nieuwe held snel en makkelijk gecreëerd.

2. zon­der op­smuk

Doordat de opzet zo kaal is, is er alle ruimte om zelf iets toe te voegen of niet. Zelfs een speler kan zijn eigen achtergrondverhaal bedenken zonder last van een opgelegde wereld(geschiedenis). En voor een Meester zoals ikzelf, die zijn eigen avonturen bedenkt, hoef ik me niet te houden aan al het extra’s dat bedacht is, ik hoef niet eerst op zoek te gaan wie de Koning van het Middenrijk is en of die wel of niet ruzie heeft met Baron Leomar of was zijn zus Gerone nu heerser van de Baronie?

3. af­we­zig­heid van bij­be­doe­lin­gen

Het is wat het is, er is een gebied dat Avonturië heet en daar gebeurd van alles in. En elke spelersgroep kan hun eigen Avonturië maken. Niks ligt vast, geen geschiedenis en personen, hoe Avonturië eruit ziet is aan de groep. Het Oog des Meesters uit de jaren tachtig van de vorige eeuw is oprecht en onschuldig, een spel om gemaakt te worden door de spelers.

---

Sinds een paar jaar speel ik met een groep bestaande uit oomzeggers, die in plekken zijn geweest die niet op de kaart staan, van Muspelheim, naar een slechte Arcanist  in een toren en een tocht door een woestijn. Dit jaar laat ik ze een reis maken van Thorwal naar Ferdok, dan maak ik wel gebruik van de kaart van Avonturië maar de personages zul je niet vinden in welk officieel DSA boek. Zo kan ik Brinno opvoeren en ene Gerard van Rupelmonde die iets met landkaarten doet.

Dit is wat ik fijn vind, andere zullen de rijke geschiedenis en achtergrondverhalen prachtig vinden, en er zullen vast mensen zijn die al die gespecialiseerde Talenten en Competenties prachtig vinden. Maar ik ben maar een eenvoudige man die het liever simpel houdt.

Sim­plex si­gil­lum veri

het devies van Her­man Boer­haa­ve (1668–1738)